Και μια νύχτα που το φεγγάρι είχε σηκωθεί καταστρόγγυλο και κρέμουνταν στη μέση τ’ ουρανού κι όλη η γης ανάλαφρη έπλεχε στον αγέρα, ο Φραγκίσκος γύριζε τα σοκάκια της Ασίζης, κοίταζε, δεν έβλεπε κανένα να στέκεται στο κατώφλι του σπιτιού του να χαίρεται το μέγα θάμα. Πετάχτηκε, σκαρφάλωσε στο καμπαναριό της εκκλησιάς κι άρχισε να χτυπάει την καμπάνα του κιντύνου· τρομαγμένοι τινάχτηκαν από τον ύπνο τους οι άνθρωποι, θαρρούσαν θα 'ταν πυρκαγιά, κι έτρεξαν μεσόγυμνοι στην αυλή του Άγιου Ρουφίνου· είδαν το Φραγκίσκο να χτυπάει μανιασμένος την καμπάνα.

— Γιατί χτυπάς την καμπάνα, του φώναξαν, τι τρέχει;

— Σηκώστε τα μάτια, χριστιανοί μου, τους αποκρίθηκε απάνω από το καμπαναριό ο Φραγκίσκος, κοιτάχτε το φεγγάρι!

 

Νίκος Καζαντζάκης, Ο Φτωχούλης του Θεού