Κυριακή των Βαΐων: Είναι η μέρα της σωτηρίας της Kέρκυρας από την πανούκλα, το 1630. Tο σκήνωμα του Aγίου λιτανεύεται στους δρόμους με τη συνοδεία όλων των Φιλαρμονικών από τις 11 το πρωί και ακολουθεί τη διαδρομή όπου κάποτε υπήρχαν τα τείχη της πόλης, πάνω από τα οποία ο Άγιος έδιωξε το θανατικό.

Πανσέληνος για τους ερωτευμένους....  
(φωτό Μάρκου Μεταλληνού)

Μέρα του Μάρτη, αρχές του μήνα. Το κρύο γλύκαινε, καθώς πρόβαλλε ο ήλιος λαμπρός πάνω από το Παλιό Φρούριο και προκαλούσε στεναγμούς αισιόδοξης διάθεσης στους πρωινούς συζητητές της Κάτω Πλατείας και ψίθυρους ερωτικούς στα φύλλα των αειθαλών, μα και στα κλαριά των φυλλοβόλων, καθώς ριγούσαν ηδονικά στα σκιρτήματα μιας πάντα ποθητής άνοιξης. Το ρίγος διαπερνούσε και τους ανθρώπους που ζούσαν μια άνοιξη, ένα καλοκαίρι και μισό φθινόπωρο με δουλειές εποχιακές, αφού το νησί επιθυμούσε να επιδεικνύει επ’ αμοιβή τις ομορφιές του.

Ο Ήλιος του Μάρτη, Νάσος Μαρτίνος

Καρπός του έρωτα του ήλιου με την Παλιά Πόλη, οι μπουκαμβίλιες στο χρώμα του πάθους στολίζουν την Κέρκυρα...

Περνώντας την πιατσέττα, στην άλληνε μπάντα τση Πίνιας στο καντούνι για την κοντραδα του Αγίου Βασιλείου, είναι οι frito΄lini. Μικρά μαγαζιά που τηγανίζουνε και πουλάνε ψάρια ζεστά-ζεστά με τη λίτρα. Εκεί, παληά, και οι λαζανιέροι που φτιάνανε και πουλούσανε ταγιαδέλα κρεμασμένη σε καλάμια και μπίγουλη σε σακέττα από κάτασπρη μπομπαζίνα. Μανέστρα ά θέλει ο Θεός- κάτι τρίμαλα καμωμένα με το χέρι σα σκουλούκια.

Η πύρα από τσι αναμμένες φογέρες, οι τζιτζίλιες του καυτού λαδιού τσι πινιάτες, η μυρωδιά των ψαριώνε που μπουγιάρανε, όλ αυτά μαζί που είχανε κάτι από τη μαγεία της εστίας, από τη ζέστα και την παρουσία της μάνας, μαζί και η ανάγκη γι αυτήν την αίστηση της αφθονίας που απλωνότανε παντού, σ όλα τα καντούνια και τσι στράντες τραβέρσες, μέχρι πέρα το οβριοβούνι, κάνανε το καντούνι των φριτολίνων το κέντρο της καθημερινής ζωής, ρεκάπιτο μαζί και μαρκά.

"Mare misto" φωνάζανε οι φριτολίνοι και μέσα στο μαγαζί σε μεγάλα ρηχά κοφίνια κουπωμένα με τη μάντα σπαβεντάρανε ακόμα τα ψαρέλια της θάλασσας. Παπαλίνα, μπραγάνια, σπαρέλια και μπαρμπουνίτσια, τσέρουλα, γόπες, χαμσίνια, μαρίδα και λάμπαινες, σαρντελλίνες και ήλιακες, απαλοί καβούροι, γαρίδες και γάμπαρες, σουπιές, Σαν Πιέρροι και καλαμάρια. Μπανιάρανε λίγο στην καυτή φριττούρα, μπουγιάρανε κάνα μέντο και μετά με το ύπεργο- μέστολο φοράδο- όξω στο πασσαμπρόντο.

......"Είπε έτσι η μάμα μου πολλά χαιρετίσματα και μισή λίτρα ψάρι" ζητούσε ευγενέστατα η μικρούλα της γειτονιάς. Και ο μάστορας αμέσως - στα πρέστα- τύλιγε το σκαρτότσο από χαρτί στράτσο και κάρταστανιόλα χούφτωνε τα ψάρια, ξανάβανε το πασσαμπρόντο στο σαλαδούρο μη και χαθεί καμμία στάλα λάδι και πάει το νιτερέσσο, μια πρεζίνα αλάτι από πάνου, άρπαξε και κάνα μπουκούνι ψωμί από το τασκαπάν στο καρφί και ...πάρε, μάτια!

Όταν ο Άγιος βαρούσε μεσημέρι, η κίνηση πύκνωνε. Απ όλες τσι μπάντες ο κόσμος -κόρσα- έτρεχε. Πινιατόροι και παιδιά τση σπέζας, φακίνοι, σαβιονίνοι και μίστροι από τα σπίτια που χτιζότανε στο Καμπιέλλο, νολεγίνοι από το Μαντράκι, φορμαντόνοι από το πόρτο.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο της

Νινέττας Χ. Λασκαρι

"ΚΕΡΚΥΡΑ

Μια ματιά μέσα στο χρόνο

1204-1864"

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=9Wm3bI3wERk

Μέσα από τη ματιά του Βλάση Τσόνου η Κέρκυρα αποδεικνυέται ακόμη πιο γοητευτική...

Παναγία η Μανδρακίνα...

Πόση νοσταλγική ομορφιά σε συνδυασμό με τη φρεσκάδα της άνοιξης μπορεί να αντέξει μια ερωτευμένη ψυχή;

 

Το καμπαναριό της Αγίας Αικατερίνης στην οδό Καποδιστρίου...

Μυστηριώδης μεσαιωνική ομορφιά...